.comment-link {margin-left:.6em;}
Adverteren bij Daisycon



donderdag, oktober 31, 2002

Fotograaf Eddy van Wessel zocht tijdens de Kosovo-oorlog (maart-juni 1999) contact met het Albanese opstandelingenleger UCK. Daarvoor reisde hij naar het district Bajram Curri in Noord-Albanië, waar lokale bendes de dienst uitmaken. Van Wessel nam expres geen taxi; mensen die een taxi nemen hebben geld en lopen dus een groter risico. Hij koos voor een rammelende minibus. 'Toen ik de chauffeur vertelde dat mijn enige kostbaarheid een oude camera was en dat een hotel voor mij te duur was, regelde hij voor mij een slaapplaats bij een familie voor vijf Mark.' Die familie bleek banden te hebben met de UCK. en stelde hem voor aan de commandant. Van Wessel kende de angst van rebellengroepen voor spionnen, dus hij vroeg niet of hij een speciale plaats of actie mocht zien, maar meer in het algemeen of het mogelijk was de medische unit te volgen. Die bevond zich achter de frontlinie. Dat leek hem een prima plek omdat daar alle emoties en gevolgen van het conflict op één plaats samenkwamen.

Het werd een geweldige reportage, die Van Wessel alleen maar had kunnen maken omdat hij in een oude minibus had gereisd en bij lokale mensen was ingetrokken en niet in een hotel. 'De beslissing van de commandant om mij mee te nemen was gebaseerd op mijn persoonlijke uitstraling, niet op de klinkende namen van de media waar ik voor werkte,' aldus de fotograaf.

Uit: Reizen langs de frontlijn - Arnold Karskens, zojuist verschenen bij Uitgeverij Meulenhoff.


foto Eddy van Wessel

Na de teloorgang van de Amsterdamse boekhandel De Verbeelding 4 jaar geleden, opent morgen op de hoek van de Lauriergracht, 2e Laurierdwarsstraat in Amsterdam een nieuwe fotoboekenhandel onder de naam FOTOGRAFIA. De officiële opening vindt plaats op zaterdag 2 november om 18:00 uur.

Mijn serie Exaltation heeft als thema afsluiting en transcendentie door zelfmutilatie en wordt gecollectioneerd door verschillende collectionneurs en musea's (!).

Desiree Dolron

Ík heb geen pretentieus conceptueel lulverhaal bij mijn foto's nodig.

Hellen van Meene

woensdag, oktober 30, 2002

"Ik zie allemaal van die bleekscheterige meisjes in hun onderbroekies, recht van voren gefotografeerd en liefst nog overbelicht ook."

Eddy Posthuma de Boer

''Rineke Dijkstra, een regelrechte hype. In die hoek zien ze achteraf van alles in een foto. In onze tijd was een foto goed of slecht, nu wordt er van alles in gelegd. Zie je een foto van een jongetje in z'n zwembroekje, zijn piemeltje gekrompen van de kou, beginnen ze te kakelen: Oh, kijk eens hoe kwetsbaar, gevoelig en breekbaar. Ik kots daarvan.''

Paul Huf


foto Rineke Dijkstra

Nederlandse fotografie staat internationaal in hoog aanzien. Niettemin ontbrak een eigen tijdschrift. Het Engelstalige Free Eye Magazine maakt een einde aan die situatie. Het beste van Nederlandse fotografen gepresenteerd aan een internationaal publiek.

'Dutch quarterly for exceptional photography' omschrijft het nieuwe tijdschrift zichzelf op de cover. Bijzondere fotografie, dat is een nogal breed begrip, vindt ook hoofdredactrice Susan Zadeh. ''Wat we er vooral mee willen aangeven, is dat Free Eye een blad is voor fotografie in de breedste zin van het woord. De meeste fotobladen richten zich op één aspect van de fotografie, wij besteden aandacht aan alle genres: mode, reclame, reportage, portret, kunst.''

Tegen de vijfhonderd foto's bevat het bijna 150 pagina's dikke eerste nummer van Free Eye. Behalve in Nederland is het blad dan ook te koop in Londen, Parijs en New York. De oplage van het kwartaalblad is 5000 stuks, de verkoopprijs bedraagt € 22.

Bron: Het Parool.

dinsdag, oktober 29, 2002

Vanavond staat de uitzending van R.A.M. volledig in het teken van fotografie. Naast gefilmde items ook studiogasten.

Vanuit Villa VPRO een gesprek met het internationaal gerenommeerde Duitse fotografenpaar Bernd en Hilla Becher die op 23 oktober de Erasmusprijs 2002 hebben gekregen. Daarnaast in R.A.M een korte documentaire van Harry Hosman, waarin verschillende internationale verzamelaars vertellen over steeds dezelfde foto van Rineke Dijkstra in hun collectie. Wat trok hen juist in deze foto? Onder welke omstandigheden hebben zij besloten tot aankoop? En hoe kijken zij eigenlijk aan tegen de explosief gestegen prijzen en de reproduceerbaarheid van fotografie?

Verder: een reportage van Fons Dellen over het werk van Ad van Denderen en Juul Hondius. Van Denderen heeft meer dan tien jaar lang vluchtelingen in Europa gefotografeerd. Voor zijn boek Go! No Go! maakt Van Denderen (i.s.m. fotograaf Hans Aarsman) een selectie uit zijn foto’s van vluchtelingen in het Franse Sangatte. Terwijl Van Denderen een puur documentair fotograaf is, ensceneert Juul Hondius juist zijn foto’s, die ook gebaseerd zijn op beelden uit de werkelijkheid.

Galeriehouder Willem van Zoetendaal stelt een tentoonstelling samen van 10 hedendaagse Nederlandse fotografen en geeft daarmee een beeld van de stand van zaken op dit moment. En wat is het Instituut voor Concrete Materie? In ieder geval een walhalla voor de fotoliefhebber.

R.A.M. VPRO Ned.3, 23.15-00.38

Is feesten leuk? Morad Bouchakour beantwoordt die vraag ontkennend: er wordt op zijn foto's heel wat afgelachen, maar verveling, teleurstelling en eenzaamheid strijden er om voorrang.

Op de feesten die fotograaf Morad Bouchakour (1965, Algerijnse vader, Nederlandse moeder) het afgelopen jaar in opdracht van het Rijksmuseum en NRC Handelsblad bezocht, bleef hij altijd tot het eind. Het resultaat van zijn uithoudingsvermogen op maar liefst 84 feesten is te zien op de expositie Document Nederland, de vijfde van de reeks jaarlijkse tentoonstellingen waarin fotografen de Nederlandse samenleving een spiegel voorhouden.

Lees verder in De Gelderlander.


maandag, oktober 28, 2002

Bijna dertig jaar hebben Jan Tromp en Bert Verhoeff Wim Kok gevolgd. Hun verslag komt deze week uit: De lange mars van Wim Kok. Het toont Koks grillige tocht door de instituties. Naast een foto van Kok staat telkens een lichtbeeld uit de betreffende periode.

Zie ook De Voorkant in de Volkskrant vandaag.

Het liep afgelopen week storm in de Italiaanse krantenkiosken. Het maandblad Max pakte uit met zijn blootkalender voor 2003. Op de foto's figureert slechts één dame: Elisabetta Canalis, de vriendin van Inter-spits Christian Vieri.

De New York Times heeft toegegeven dat een van haar staffotografen de regels van de ethiek en journalistiek heeft overtreden door een kind te laten poseren voor een nieuwsfoto. De controversiële foto toont een zesjarig kind met een speelgoedpistool naast een reclamebord met de tekst "Arabian Foods". De foto vergezelde een artikel over een groep Amerikanen van Arabische afkomst die ervan verdacht worden deel uit te maken van het terroristen-netwerk Al Qaida.

In een boodschap aan de lezers zegt de hoofdredactie dat de foto in strijd was met haar principes op het gebied van journalistieke integriteit, en dat de fotograaf heeft toegegeven dat de houding van de jongen niet spontaan maar geregisseerd was. Staffotograaf Edward Keating, die als maker van de foto bij het artikel was vermeld, ontkent dat hij deze en andere foto's van de serie in scène heeft gezet. Andere foto's van Keating hebben in het verleden veel lof geoogst. Een van zijn foto's van het World Trade Center werd dit jaar bekroond met de Pulitzer Prize.

De zaak kwam aan het rollen doordat fotografen van andere kranten zich bij hun redacteuren beklaagden over de geënsceneerde foto.

Bron: New York Newsday.

zondag, oktober 27, 2002

It is true that Capa once said: "If your photos are not good enough, you are not close enough." More important is the mental distance we keep with our subjects. There is a school of thought which proclaims that in other to photograph well a person or a group, the photographer has to become one of them. This is silly, because a photographer can never achieve this, he can only pretend or play at becoming one of the subject he photographs; when his work is over, he goes home. Besides, if you are photographing prostitute, do you have to become one of them?

Abbas




"Wenn ich in Situationen bin, die für mich sehr peinlich sind, unangenehm oder deprimierend, dann finde ich, dass mir die Kamera hilft, sie ist ein Schutz zwischen mir und dem, was passiert."

Helmut Newton

This page is powered by Blogger. Isn't yours?


Monitored by BelStat - Your Site Counts
This site tracked by OneStat.com. Get your own free site counter.